Muzeum Powstania Warszawskiego łączy w swej ekspozycji dwa zadania: dowiedzieć się i poczuć. Wydaje się, że podobne założenie przyświeca książce Moniki Kowaleczko–Szumowskiej Galop’44.

                Opowieść zaczyna się jak w klasycznej powieści dla młodzieży: dwaj bracia Wojtek (17 lat) i Mikołaj (13 lat) są jak ogień i woda, więcej ich dzieli aniżeli łączy. W rocznicę wybuchu powstania, pojawiają się na uroczystościach w muzeum. Tu, wchodząc do repliki kanału, przenoszą się do Warszawy z 1 sierpnia 1944 roku. Występujący często w literaturze zabieg  polegający na przeniesieniu bohaterów w czasie tu ma nikłą motywację, a biorąc pod uwagę wiek postaci, a co za tym idzie potencjalnych odbiorców książki, wydaje się najsłabszym miejscem powieści. Trudno ustrzec się przed wrażeniem, że do zszycia dwóch światów wykorzystano bardzo grube nici. Podobnie jest, gdy Wojtek czy Mikołaj wspominają o Internecie, Pałacu Kultury i Nauki, dzielą się wiedzą o przebiegu wydarzeń w powstaniu – bohaterowie  poznani przez chłopców przyjmują te rewelacje bez większego zdziwienia, tak jakby chłopcy w dżinsach i trampkach na ulicach walczącej Warszawy nie byli niczym dziwnym.

                Galop’44 ma jednak swe zalety. Autorka w przystępnej formie opowiada o kolejnych wydarzeniach, skupiając uwagę na działaniach radiostacji powstańczych czy zrzutach broni dokonywanych przez aliantów. Opisuje odwagę powstańców, przemieszczanie się po mieście kanałami, smród odchodów i niezwykłą gotowość niesienia pomocy. Uczynienie jednak głównym bohaterem chłopca z XXI wieku sprawia, że nadal jesteśmy na zewnątrz tego, co się dzieje, pozbawieni prawa do wniknięcia w uczucia i motywacje żołnierzy.  Ta książka to hołd dla walczących w powstaniu, cywile stanowią jedynie tło. O ich zostawieniu na Starówce po wycofaniu się z niej oddziałów AK narrator mówi: „Nie było innej rady”. Racja jest po stronie żołnierzy.

                Istotna dla znaczenia tej powieści jest przemiana głównego bohatera. Pierwszą reakcją Wojtka na pojawienie się w powstaniu była irytacja: „Miał dość niezłomnych poruczników, szlachetnych sanitariuszek i walecznych dzieci.” Jednak jego fascynacja jedną z łączniczek, poddanie się biegowi wydarzeń, sprawia,  że zaczyna coraz lepiej rozumieć sytuację. Tajemniczy Dziadunio z muzeum, strażnik między dwoma światami, tłumaczy Wojtkowi to, co mu się przydarza jako potrzebę odnowienia pamięci, bo „ktoś musi doświadczyć bezpośrednio, żeby zachować pamięć.”

                Książka Moniki Kowaleczko-Szumowskiej na pewno odegra dużą rolę popularyzatorską, cechuje ją szlachetny zamysł przybliżenia młodzieży wydarzeń sprzed siedemdziesięciu lat. Pisarka rozsiewa w latach czterdziestych rekwizyty: ktoś czyta Hobbita, inni grają w farmera (ta popularna planszówka powstała w czasie okupacji), budując łączność między pokoleniami, która przede wszystkim polegać ma według niej, na gotowości udzielenia odpowiedzi na pytanie: czy byłbyś gotów narazić swoje życie dla innych i ważnej sprawy?