Paryż, 17 lutego 1673, Jean-Baptiste Poquelin (znany także jako Molier) gra główną rolę w „Chorym z urojenia”. Podczas spektaklu dostaje ataku duszącego kaszlu, co czyni jego występ bardziej przekonującym. Parę godzin później umiera w domu.
Ta anegdota zainspirowała Neville’a Trantera do zrobienia spektaklu o jednym z najwybitniejszych francuskich aktorów i dramatopisarzy. Spektaklu o człowieku rozdartym między wiernością ideałom i dopasowaniem do ciężkich realiów życia. Molier chciał całkowicie poświęcić się sztuce, ale zbyt wiele czynników mu w tym przeszkadzało: brak pieniędzy, marni aktorzy, rozkapryszona żona, wątłe zdrowie i wpływowi ludzie, z którymi lepiej nie zadzierać.
Molier marzył o wielkich tragicznych rolach, ale z powodu wady wymowy do końca życia był skazany na komicznych bohaterów. Jak nikt potrafił ubrać tragizm życia w komediowy kostium.
Historia opowiadana przez Trantera rozpoczyna się od spotkania Moliera z Doktorem - przedziwną postacią, która personifikuje jego artystyczne sumienie. Następnie spotykamy kapryśną żonę artysty, jego służącego (Toinette’a) i króla Ludwika XIV. Król Słońce docenia sztukę i pozwala artystom na wolność, ale… w ściśle określonych granicach.
Nieuleczalnie chory Molier wreszcie zdobywa się na odwagę, by wprost pomówić z królem. A może dzieje się to tylko w jego trawionym gorączką umyśle?
