HAVE A GOOD CRY / M. Szpecht, W. Pelczyńska, L. Schimscheiner

Scena Robocza Grunwaldzka 22 (4 piętro)

Nie ma paskudniejszego widoku niż płacząca czarodziejka.
Andrzej Sapkowski

“Będzie można mieć osobny pokój, możliwość wypłakania się” – to fragment wypowiedzi rzeczniczki Ministerstwa Sprawiedliwości o projekcie ustawy przygotowywanym przez Solidarną Polskę. Po kilku miesiącach protestów przeciwko wyrokowi Trybunału Konstytucyjnego w sprawie aborcji, takie słowa zrozumiałyśmy jako następujący komunikat: państwo zmusi kobiety do rodzenia, ale zaoferuje im specjalne pomieszczenie, w którym będą mogły się wypłakać.

Ktoś z Internautów natychmiast zapytał, czy nie jest tak, że cała Polska to jeden wielki pokój do płakania. Zaczęłyśmy więc zastanawiać się, jak wyobrażamy sobie takie pomieszczenie. Co powinno się w nim znajdować? Jak powinno zostać zaprojektowane? Potrafimy wyobrazić sobie dziesiątki różnych rozwiązań w oparciu o design i architekturę, ale możemy również potraktować tę przestrzeń jako coś bardziej symbolicznego, czego szukamy wewnątrz samych siebie. Wyrwana z pierwotnego kontekstu idea pokoju do płakania zafascynowała nas, będąc wyobrażeniem terenu wspólnego, który może stać się miejscem oczyszczenia, wsparcia, uwolnienia albo bycia razem przez krótką chwilę i bez żadnego przymusu.

Magda Szpecht – urodzona w 1990 roku w Jeleniej Górze artystka teatralna, autorka instalacji i spektakli. Absolwentka Wydziału Reżyserii na PWST w Krakowie a wcześniej Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej na Uniwersytecie Wrocławskim. Reżyserka spektaklu „dolphin_who_loved_me” – zdobywcy głównej nagrody na 100° Berlin Festival, prezentowanego na festiwalach m.in. w Marsylii, Hanowerze, Warszawie czy Bukareszcie. Zrealizowała spektakle takie jak „Możliwość wyspy” (TR Warszawa, 2015), „Ostatnie Zwierzęta” (Teatr Łaźnia Nowa w Krakowie, 2017), „Schubert. Romantyczna Kompozycja na 12 wykonawców i Kwartet Smyczkowy” (Teatr Dramatyczny w Wałbrzychu, 2016) – przedstawienie nagrodzone w XXII Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej oraz na 10. Międzynarodowym Festiwalu Boska Komedia. Jej przestawienie „In Dreams Begin Responsibilities (Zobowiązania rozpoczynają się w snach)” z Teatru im. J. Słowackiego w Krakowie zdobyło główną nagrodę na VIII Konfrontacjach Teatralnych Młodych M- Teatr. W Teatrze im. H. Ch. Andersena w Lublinie wyreżyserowała spektakl „HMLT/ Hamlet” (2018), opowiadający o eksperymentach łączących literaturę i sztuczną inteligencję. W Teatrze Fredry w Gnieźnie „Rzeczy, których nie wyrzuciliśmy”, inspirowane prozą Marcina Wichy oraz historiami mieszkańców Gniezna (przedstawienie zostało finalistą 25. Konkursu Na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej). Wyreżyserowała także „Lipę w cukrze” w Nowym Teatrze w Warszawie. Współpracowała z Festival/ Tokyo w Japonii, gdzie w listopadzie 2019 roku miała miejsce premiera adaptacji powieści Ursuli K. Le Guin pt. „Wracać wciąż do domu” (Always Coming Home). Premiera polskiej wersji spektaklu odbyła się w TR Warszawa w lutym 2020 roku. Na festiwalu Opera Rara wyreżyserowała „Il ballo delle Ingrate” z muzyką Claudio Monteverdiego, Barbary Strozzi i Teoniki Rożynek w wykonaniu Capelli Cracoviensis. Oprócz tworzenia spektakli teatralnych, prowadzi warsztaty dla aktorów i reżyserów.

Lena Schimscheiner (ur. 3 czerwca 1991 roku w Krakowie) – polska aktorka teatralna, filmowa i dubbingowa, 14 maja 2000 roku zadebiutowała na scenie krakowskiego Teatru Ludowego w spektaklu Wesele Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Adama Sroki jako Isia. Przed kamerą zadebiutowała w 2005 roku w filmie Zakochany anioł. W 2012 roku zdobyła nagrodę dla najlepszej aktorki za rolę Kasi w filmie Pończocha na festiwalu 48 Hour Film Project w Krakowie. Zdobywczyni wyróżnienia za rolę Cis-moll w spektaklu „Koło kwintowe” na 32. Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi (2014). Absolwentka wydziału aktorskiego PWST w Krakowie (2015).

Weronika Pelczyńska – absolwentka Eksperymentalnej Akademii Tańca Współczesnego SEAD w Salzburgu, Politechniki Warszawskiej oraz Uniwersytetu Warszawskiego. Stypendystka programu DanceWEB 2013 (ImPulsTanz, Wiedeń), programu Carte Blanche 2013 (Modul-Dance, Słowenia) oraz Alternatywnej Akademii Tańca w latach 2017 i 2019 (Art Stations Foundation w Poznaniu). Jako tancerka i performerka współpracowała z choreografami w: Polsce, Niemczech, Austrii, Francji oraz Chorwacji, m.in. z: Orim Flominem, Matejem Kejžarem, Davisem Freemanem, Marią Stokłosą, Stephanie Thiersch, Jozefem Fruckiem, Lindą Kapetaneą, Johannesem Wielandem, Rafaëleą Giovanolą, Anną Nowicką i Benem J. Riepe. Od 2010 roku przygotowuje choreografię oraz ruch sceniczny dla teatrów dramatycznych, do filmów i klipów wideo. Od 2011 roku prowadzi indywidualne oraz kolektywne projekty artystyczne (m.in. yvonne yvonne, Europa. Śledztwo, polowanie, it will come later). Współpracowała w ramach produkcji oraz projektów Komuny Warszawa, a także programu Stary Browar Nowy Taniec w Poznaniu. Współtworzy Centrum w Ruchu — zrzeszenie choreografów i performerów z siedzibą w Warszawie, oraz jest członkiem Międzynarodowego Kolektywu Tańca Współczesnego iCoDaCo. Kuratorka programu „Ruch w Instytucie”. Ponadto prowadzi zajęcia w Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie na kierunku wiedza o teatrze.