Все счастливые семьи похожи друг на друга,
каждая несчастливая семья несчастлива по-своему.
Wszystkie szczęśliwe rodziny są do siebie podobne,
każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój sposób
Lew Tołstoj
Maria Kuncewiczowa była uznaną śpiewaczką operową. Porzuciła karierę w wieku trzydziestu kilku lat – po śmierci despotycznej matki. Zaczęła pisać i jako pisarka osiągnęła sukces. „Cudzoziemkę” przetłumaczono na 14 języków, powieść zapewniła jej międzynarodowy rozgłos.
Powieść – dodajmy – autobiograficzna. Poświęcona właśnie matce i ich toksycznej relacji. Z pozycji czułej obserwatorki a zarazem dotkliwie doświadczonej uczestniczki zdarzeń Kuncewiczowa opisała niezwykły życiorys Róży i jej pełne skrajnych emocji relacje z bliskimi.
„Cudzoziemka” to portret kobiety zakochanej, zdradzonej, nieszczęśliwej.
Czułej i despotycznej.
Niespełnionej.
Intuicyjnej, błyskotliwej, zaskakującej poczuciem humoru.
Rozkochanej w muzyce i narzucającej tę miłość córce.
Agresywnej, stęsknionej, zmagającej się z rzeczywistością.
Silnej i słabej.
Irytującej, antypatycznej i budzącej współczucie.
Śmiesznej i tragicznej.
Rozmowy na temat osobistych doświadczeń i punktów stycznych z życiorysem Kuncewiczowej, stanowiły podstawę spektaklu. Twórcy zdecydowali się umieścić akcję tu i teraz, w jednej przestrzeni, podczas uroczystości żałobnych związanych ze śmiercią Róży.
Każdy z nas ma jedno życie i to od nas zależy, co z nim zrobimy. Niektórzy skupieni na intensywnym przeżywaniu niespełnienia, tworzą wielkie, operowe narracje na własny temat i wciągają w nie siłą swoich bliskich. A kiedy ich zabraknie, to bliscy będą musieli rozliczyć się z tych relacji i zdecydować, co dalej.
