To stwierdzenie profesora Bralczyka. Czytając jego wypowiedź świetnie się bawiłam, ale po chwili uznałam, że coś jest na rzeczy.  Mówimy bardzo emocjonalnie, często z celowym naddatkiem znaczenia  i  używamy słów, które  jak wytrych uwalniają nas od niewielkiej choćby językowej pomysłowości. Określenia są mocne, wyraziste, powiedziałabym, że przeskalowane.  Niestety, nadużywane, zubażają wypowiedź. Niektóre z tych słówek należą do kategorii: drapieżnik. I są  szczególnie niebezpiecznymi agresorami.  Niewinne pytanie:
- No i jak dziś w robocie?
Implikuje odzew:
- No mówię, ci totalna masakra!
A czasami tylko:
- Masaaaakra!
Towarzyszy temu odpowiedni ton, mina, wszystko, co może utwierdzić słuchacza , że dzień był … no właśnie, jaki on dokładnie był? Nudny? Bardzo trudny, bo wszyscy czegoś chcieli? Zwariowany, bo spóźniony mail wywołało lawinę różnych zdarzeń?  A może po prostu bolała nas głowa i jedynym marzeniem było własne łóżko i kompres na głowę. Nie wiadomo, ale zasadniczo nie słyszałam, aby ktoś dopytywał. Trzeba się domyślić, kiwnąć głową ze zrozumieniem i zgodnie z tą konwencją odpowiedzieć:
- Nooo, u mnie też armagedon!

I sobie pogadali – masakra z armagedonem.   Tuż obok czai się horror, też niezłe słówko.

Mega komunikatywnie i  hiper ekonomicznie.  I tylko przymiotników żal….