Rano 10 kwietnia zamieściłem post honorujący tragicznie zmarłą Izabelę Jarugę-Nowacką. Dziwnym trafem on zniknął. Postać mojej partyjnej Koleżanki jest dla mnie tak ważna, że ponownie zamieszczam tekst o Niej:

Co roku rocznica katastrofy smoleńskiej staje się okazją do warzenia niezjadliwej strawy złożonej z patosu, świętoszkowatego patriotyzmu oraz insynuacji dotyczących rzekomego zamachu. Tymczasem na pokładzie samolotu znajdowali się też ludzie wybitni, którzy byli jak najdalsi od świąt urządzanych w rustykalnym stylu.

Dziś chcę przypomnieć Izabelę Jarugę-Nowacką, serdeczną koleżankę, jedną z najpiękniejszych posłanek, kobietę o wielkim sercu i pasji pomagania osobom słabszym.

Urodziła się 23 sierpnia 1950 roku w Gdańsku. Choć pochodziła z inteligenckiej rodziny, to nie zamykała się w hermetycznych kręgach naukowych elit. Jej lewicowość przejawiała się w pomocy najuboższym i pokrzywdzonym. Jako Minister Polityki Społecznej patronowała programom przeciwdziałania bezdomności, dożywiania dzieci, walczyła na rzecz kobiet i o równość płci, występowała w obronie osób dyskryminowanych, zabiegała o równe szanse startu życiowego dla młodzieży, sprzeciwiała się interwencji wojskowej w Afganistanie i Iraku. Uprawianie polityki było dla niej sposobem na uzyskanie wpływu na poprawę bytu ludzi. Wszystko robiła z wielkim zaangażowaniem i pasją.

Jaruga-Nowacka przewodniczyła Unii Pracy, pełniła też stanowisko Wiceprezesa Rady Ministrów. Prywatnie Izabela była osobą ciepłą, serdeczną, spontaniczną i mądrą. Takich kobiet nie zabijają nawet terroryści. Takie kobiety co najwyżej odchodzą przez splot nieszczęśliwych okoliczności.

Tęsknimy za Tobą.